Feminismoari buruz...

> Zertan hobetu du feminismoak zure bizitza?

Galdera litzake, zertan ez do hobeto nire bizitza feminismoak?

Mundua irakurtzeko modua aldatu dut, munduan egoteko eta kokatzeko modua ere bai. Nere buruaren jabe ni naizela ikasi dut. Autoestimuan hobetu dut. Nire gorputza, den bezelakoa, maitatzen ikasi dut. Kontatu diguten 'egia patriarkala eta androzentrikoa', matxista eta misoginoa, irentsi nuen, eta egia hori dena desikastea, bide gogorra bezain polita ari da izaten. Arazo pertsonalak ziruditenak, kolektiboak direla ikusi dut, eta kolektibizatu behar ditugula ikasi, interdependienteak garela bata bestearekiko, eta beraz, ingurukoen beharra daukagula. Ikusi dut, patriarkatuan denok garela umezurtz.

Irantzu Varela: el tornillo 'LO PERSONAL ES POLÍTICO'

> Hezitzaile gisa, hurrengo urteetan jorratu edo sakondu nahi (eta behar) nituzkeen gaiak hauek dira:

Ekonomia feminista eta zaintzen iraultza (Astrid Agenjo); maskulinitate eredu berriak edo alternatiboak; Interdepentzia eta ahultasuna bizitzaren erdigunean jartzea (Judith Butler).

>Nire kuttunak diren bertso  sorta batzuk:

Uxue Alberdik idatzitako bertso hauek azaroak 25erako sortuan izan baziren ere, egunerokorako balio digutelako:

ARRAINAK ETA BIZIKLETAK

Azaroak 25

eskailera ditu igo:

“eraso gehiagorik ez!”

aditu dugu berriro.

Egunkarietan, zifrak:

zenbat gorpu, zenbat tiro.

Inon agertzen ez diren

zenbat kate posesibo?

Baina ez gara zenbaki

edo biktima pasibo!

Badugu antolatzeko

adina sen ta motibo

izan dezagun eraso

bat jasaten den aldiro

erantzun personal bat ta

mila erantzun kolektibo.

Emakumeak gizona

behar du, ez al da hala?

arrainak bizikleta bat

behar dezaken bezala.

Elkartu eta gozatu

dezakete, ta oxala!,

libertatea delako

itsaso oso zabala.

Norberak bere burua

errespetatu dezala,

zainduz bidea ta ura,

izedia ta kresala.

Arrainak hegan ikasi

baitezake berehala

bizikletak igerian

ere ikasi ahala.

Norberak daki ondoen

zer den eraso, zer txantxa,

norekin ta ze ordutan

joan nahi duen etxerantza,

non hasten den abusua,

non amaitzen konfiantza,

zer den menpekotasuna

eta zer adiskidetza.

Feminismoak indarrak

metatzera garamatza,

sare zulaezina da

konplizeen aliantza.

Ongi etorria zara,

zatoz, izan segurantza:

iraultza honen musikan

egingo dugula dantza.

...

Ane Labakaren bertso sorta Klitto!-ren sorreraz.

Doinua: Norbere mundu intimoa.

Norma-ri “L” bat gehituz
eraikitzen da normala;
gizartearen eredu
heteropatriarkala.
Nahiz ta esaten diguten
dena dela naturala
deseraikigarria da
eraikuntza kulturala.
Zalantzan jarriz nork nori
egiten dion itzala,
izango da feminista,
euskaldun, erradikala…
Normaltasunari hitzez
egindako arrakala
horietatik erditu
den atari digitala.

Ez da agindu diguten
ideal hori gurtzea,
inposaketen neurrira
gure gorputzak neurtzea,
norbere autoestima
uneoro egurtzea,
zapaltzen gaituenaren
oinetara makurtzea…
Izan liteke irri bat,
amorru bat lapurtzea,
borrokarako berpiztu
edo malkotan urtzea,
ez al da bide luze bat
pixkanaka laburtzea?
Feminismoari buruz
euskaraz irakurtzea.

Gizarteak egin gaitu
neskatxa eta mutiko,
klitoriak subalterno,
zakilak hegemoniko…
Zakildunek ez dute maiz
guri buruz idatziko,
ez gaituzte portadako
argazkietan jarriko…
Hala ere ez gaitezen
biktima rolean ito
indarrez hautsi ditzagun
norma ta estereotipo
izan gaitezen kolore
anitzeko abaniko
sentitzen dugun horixe
idatz dezagun ta KLITTO!